Ruzie is niet erg, maar kan juist belangrijk zijn om sluimerende conflicten te vermijden. Zonder wrijving geen glans, ofwel, zonder conflicten geen intimiteit. De relatie vervlakt steeds meer, je gaat langs elkaar heen leven. Maar ook het tegenovergestelde (heftige ruzies waarbij je elkaar kwetst) is niet goed. Je verwondt elkaar daarmee onnodig. En toch is dat vaak wat er gebeurt als zaken niet op een goede, constructieve manier worden uitgesproken.
Ruzie is niet erg, maar kan juist belangrijk zijn om sluimerende conflicten te vermijden. “Zonder wrijving geen glans”, ofwel, zonder conflicten geen intimiteit. De relatie vervlakt steeds meer, je gaat langs elkaar heen leven. Maar ook het tegenovergestelde (heftige ruzies waarbij je elkaar kwetst) is niet goed. Je verwondt elkaar daarmee onnodig. En toch is dat vaak wat er gebeurt als zaken niet op een goede, constructieve manier worden uitgesproken. Een goede conflicthantering is van wezenlijk belang voor een relatie met een gevoel van verbondenheid en intimiteit. Om goede afspraken te maken waarbij ieder zich gehoord gevoelt en het samenleven op een manier gebeurt waar beiden zich helemaal in kunnen vinden.
Sandra, Willem en hun ruzie patroon
De eerste keer hielden ze zich nog keurig in, maar bij onze tweede afspraak knalde het. Ze had het helemaal gehad met hem. Altijd maar kritiek, ze kon het nooit goed doen. Zijn moeder had ook altijd wat aan te merken. Als ze wat zei over hoe ze de kinderen opvoedde, dan steunde hij haar niet. “En jij steunt me ook niet als ik boos ben op de kinderen”, voegde ze er aan toe. “Omdat ik het niet goed vind dat je tegen ze schreeuwt”, zei hij beslist, op een koele, rationele toon die haar zichtbaar raakte en uit balans bracht.
Naarmate ik Sandra en Willem langer kende, werd het patroon steeds duidelijker. Sandra had een eenzame jeugd gehad. Haar vader had hun in de steek gelaten en haar moeder kon het leven alleen met drie kinderen niet aan. Sandra had het gevoel dat ze op school buitengesloten werd en ging steeds meer haar eigen gang.
Sandra raakte haar balans kwijt
Toen ze Willem leerde kennen genoot ze van zijn stabiliteit en de warmte binnen het gezin waar hij in opgegroeid was. Ze omarmde haar schoonouders. Maar twee miskramen en twee geboortes verder, was ze haar balans kwijt geraakt. De pijn en het verdriet van haar jeugd had ze niet verwerkt en door de hormonen en stress van het jonge gezin kwam alles weer boven. Willem had dit niet herkend en gaf kritiek waar ze steun nodig had. Bovendien realiseerde hij zich niet, hoe zwaar het soms kan zijn om het huishouden draaiende te houden met een peuter van 3 en een baby van 1.
Als je dan aan het einde van de dag uitgeput bent, de kinderen eindelijk rustig in bed hebt gekregen en van je man hoort “wat is het hier een troep in huis, wat doe je toch de hele dag?” kan dat de druppel zijn. En Willem vindt het niet acceptabel als zij hem ergens op aanspreekt waar de kinderen of buitenstaanders zoals familie of vrienden bij zijn. Dan reageert hij zakelijk, rationeel en uit de hoogte. Waardoor zij zich afgewezen voelt en de boosheid zich van binnen op bouwt. Tot de volgende uitbarsting.
Samen evalueren
Nu deze patronen eenmaal duidelijk waren, konden beiden aangeven wat ze wel van elkaar nodig hadden. Ze konden de liefde voor elkaar weer vinden. Ze spraken af, om minimaal om de dag zodra de kinderen op bed lagen even samen te gaan zitten met een kop koffie en met elkaar te evalueren “hoe vind jij dat het gaat?”. Daarmee kwam er rust en ruimte in hun contact. En hoewel het in het begin erg moeilijk was, ging de opwaartse spiraal daarna steeds sneller draaien. In de goede richting dit keer!